دلالت نزول آیه تبلیغ در غدیر به امامت: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از ثبوت نزول [[آیه تبلیغ و شبهات|آیه تبلیغ]] در غدير به اقرار بزرگان [[اهل‏ سنت]]، نوبت مى ‏رسد به دلالت آن بر [[ولایت]] و [[امامت]] و قرينه بودن براى معناى اولى بالتصرف براى مولى در [[حدیث غدیر]]. با اين توضيح كه:

نزول آيه مباركه تبليغ در واقعه روز غدير خم نشان مى ‏دهد كه اين آيه بر [[حضرت محمّد صلی الله علیه و آله|رسول‏ الله‏ صلی الله علیه و آله]] نازل شد تا بر لزوم رساندن امر جانشينى [[امیرالمؤمنین علی علیه السلام|امیرالمؤمنین‏ علیه السلام]] تأكيد كند، و مراد از حديث غدير و سخنرانى پيامبر صلى الله عليه و آله در اين روز را روشن گرداند.

دليل اين ادعا هم اين است كه خداوند مى‏ فرمايد: «وَ إن لَم تَفعَل فَما بَلَّغتَ رِسالَتَهُ»: «و اگر انجام ندهى رسالت خداى را نرسانده ‏اى».

اين لحن و تصريح در آيه نشان مى‏ دهد كه آنچه خداى تعالى به تبليغش فرمان داده بود شأن بزرگى داشته است؛ به گونه ‏اى كه اگر پيامبر صلى الله عليه و آله آن پيام را به قوم نمى ‏رساند رسالت اسلامى را نگذارده بود و همه زحمات و كارهايش همچون گرد و غبار پراكنده مى‏ گشت!

 

 

اخبار پيشين كه به نزول آيه تبليغ در روز غدير خم دلالت مى ‏كنند كه مراد از مَولى در [[حدیث غدیر]] أولى و جانشين و امام باشد، به چند وجه:

'''۲.''' تضمين حفاظت پيامبر صلى الله عليه و آله، كه نشان مى‏ دهد آيه درباره ابلاغ حكمى است كه در ابلاغ آن اصلاح دين و دنياى همه مردم نهفته است و به وسيله آن حلال و حرام تا روز [[قیامت]] براى مردم روشن گردد.

'''۴.''' همچنين كينه‏ هاى مردم نسبت به اميرالمؤمنين‏ عليه السلام اين گمان را تقويت مى‏ كند كه منافقان فتنه به پا كنند.

و لذا خدا به پيامبر صلى الله عليه و آله ضمانت داد كه او را از شرّ آنان حفظ خواهد كرد.

'''۵ .''' احتمالات ديگرى كه در معناى واژه «مَولى» گفته ‏اند چنين نيستند كه درباره آنها چنين گمانى رود و اين آيه با اين خصوصيات مناسب آنها باشد.

با در نظر گرفتن همه اينها، مراد از آيه تبليغ و نيز حديث غدير تنها جانشينى و امامت حضرت امیر‏ عليه السلام است، چرا كه به سبب آن احكام دين كه پيامبر صلى الله عليه و آله ابلاغ كرده است بر جاى مى‏ ماند و به وسيله آن امور مسلمانان سامان مى يابد.<ref>بحار الانوار: ج ۳۷ ص ۲۴۹.</ref>  

افزون بر اين، وقتى اين آيه مباركه بر رسول ‏الله‏ صلى الله عليه و آله نازل شد و حضرتش با تهديد مذكور در آيه فرمان يافت كه آن پيام بزرگ را برساند، سينه حضرتش به تنگ آمد، زيرا مى‏ دانست كه مردم او را [[تکذیب]] مى‏ كنند.

اين خود بهترين دليل بر بزرگى آن پيام و دشوارى پذيرش آن از سوى صحابه بوده است، چرا كه اگر امرى كه پيامبر صلى الله عليه و آله مأمور به رساندن آن شد، از امور فرعى و آسان يا تنها براى واجب گرداندن محبت و مودّت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام بود، رساندن آن بر حضرتش گران نمى ‏آمد و از تكذيب مردم بيمناک نمى‏ شد!

حال آنكه شمارى از روايات حديث غدير دربردارنده همين نكات است.

به عنوان نمونه:  

هنگامى كه جبرئيل امر ولايت را آورد، سينه رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله به سبب آن به تنگ آمد و فرمود: قوم من به دوران جاهليت نزديک‏ اند (و تازه مسلمان ‏اند و فرهنگ جاهليت در آنان از ميان نرفته است) . در پى اين سخن، آيه تبليغ نازل شد.  

همچنين در كتاب فوق از ابن‏ عباس روايت شده است: وقتى كه خدا به رسولش‏ صلى الله عليه وآله فرمان داد كه على ‏عليه السلام را جانشينى خود قرار دهد و آنچه را خدا به او گفته به على‏ عليه السلام بگويد، پيامبرصلى الله عليه وآله به خدا عرض كرد: خداوندا، قوم من به روزگار جاهليت نزديک ‏اند. سپس گذشت و حجّ گزارد. آنگاه