عبدالرحمن بن عبدرب انصاری
عبدالرحمان بن عبدرب خزرجی، از یاران و دوستان خاندان پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله و از اصحاب برجسته امام علی علیه السلام بود. وی از قبیله خزرج و انصار مدینه بود که پس از مهاجرت به کوفه، به قبیله بنی اسد پیوست و به عنوان یکی از بزرگان آن محسوب میشد. عبدالرحمان از تربیتشدگان با اخلاص امام علی علیه السلام بود و قرآن را از ایشان آموخت. او در واقعه غدیر خم حضور داشت و از راویان حدیث غدیر میباشد و در روز عاشورا با اجازه امام حسین علیه السلام به میدان رفت و در نخستین نبرد یا نبرد تن به تن به شهادت رسید.
| اطلاعات فردی | |
|---|---|
| نام کامل | عبدالرحمان بن عبدرب انصاری خزرجی |
| سرشناسی | صحابی پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله، یار امیرالمؤمنان علی علیه السلام و شهید کربلا |
| وفات | ۱۰ محرم ۶۱ هجری، کربلا |
| نحوه درگذشت | شهادت در واقعه کربلا |
| محل دفن | کربلا |
| اطلاعات علمی | |
| استادان | پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله، امام علی علیه السلام |
| مذهب | شیعه |
| اطلاعات فرهنگی | |
| علت شهرت | راوی حدیث غدیر، شهادت در رکاب امام حسین علیه السلام |
روایت حدیث غدیر[۱]
یکی از صحابه که حدیث غدیر را نقل کرده عبدالرحمن بن عبدرب انصاری است. ابن عقده حدیث غدیر را در ماجرای احتجاج امیرالمؤمنین علیه السلام به حدیث غدیر در رحبه کوفه از اصبغ بن نباته نقل کرده، که از جمله کسانی که در مناشده حضرت به حدیث غدیر گواهی دادند عبدالرحمن بن عبدرب انصاری است. همچنین ابن اثیر در «اسد الغابة» و ابن حجر در «الاصابة» حدیث غدیر را از او نقل کردهاند. قاضی نیز در «تاریخ آل محمد علیهم السلام» او را از جمله راویان حدیث غدیر ثبت کرده است.[۲]
عن الأصبغ قال: نشد علیٌّ علیه السلام الناس فی الرحبة: «من سمِع النبیّ صلی الله علیه وآله یوم غدیر خُمّ ما قال إلّا قام، و لا یقوم إلّا من سمع رسول اللَّه صلی الله علیه وآله یقول». فقام بضعة عشر رجلًا فیهم أبو أیّوب الأنصاریّ، و أبو عمرة بن عمرو بن محصن، و أبو زینب- بن عوف الأنصاری- و سهل بن حنیف؛ و خزیمة بن ثابت، و عبد اللَّه بن ثابت الأنصاریّ، و حُبشی بن جنادة السلولی، و عُبید بن عازب الأنصاریّ، و النعمان بن عجلان الأنصاریّ، و ثابت بن ودیعة الأنصاریّ، و أبو فضالة الأنصاریّ، و عبد الرحمن بن عبد ربّ الأنصاریّ، فقالوا: نشهد أنَّا سمعنا رسول اللَّه صلی الله علیه وآله یقول: «ألا من کنتُ مولاه فعلیّ مولاه، اللّهمّ والِ من والاه، و عادِ من عاداه، و أحبَّ من أحبّه و أبغض من أبغضه، و أعن من أعانه».[۳]
أصبغ بن نباته روایت کرده است که علی علیهالسلام مردم را در محل رحبه کوفه جمع کرد و فرمودند: «هر کس سخنان پیامبر صلی الله علیه و آله را در روز غدیر خم شنیده است، بایستی برخیزد، و فقط کسانی که کلام پیامبرصلی الله علیه وآله را شنیدهاند بلند میشوند.» پس دوازده نفر از جمله ابو ایوب انصاری، ابو عمرة بن عمرو بن محصن، ابو زینب بن عوف انصاری، سهل بن حنیف، خزیمه بن ثابت انصاری، عبدالله بن ثابت انصاری، حبشی بن جناده سلولی، عبید بن عازب انصاری، نعمان بن عجلان انصاری، ثابت بن ودیعه انصاری، ابو فضاله انصاری و عبدالرحمن بن عبدرب انصاری برخاستند و گفتند: «شهادت میدهیم که ما رسول خدا صلی الله علیه و آله را شنیدیم که فرمود: "هر که من مولای او هستم، علی مولای اوست؛ خدایا دوست بدار آنکه علی را دوست دارد و دشمن بدار آنکه دشمن علی است؛ و دوست بدار آنکه به علی یاری میرساند و دشمن بدار آنکه به او دشمنی کند.