بررسى و تحليل روايات جمعيّت حاضر در غدير

در مكتب شيعه، پذيرش مسئله جانشینی امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب‏ علیهما السلام به عنوان امام و خليفه پیامبر صلی الله علیه و آله در امر هدايت دينى و سياسى مردم امرى الهى، و وصيت رسول مكرم اسلام‏ صلى الله عليه و آله در روز غدير خم به آن امرى قطعى و فوق تواتر است و نيازى به اثبات آن نيست.

اما برخى از مورخان در ثبت و ضبط گزارش‏ هاى جزئى اين واقعه اهتمام داشته، و برخى به صورت كلى آن را ثبت نموده ‏اند.

جمعيت حاضر در روز غدير و يا جمعيت همراه پيامبر صلى الله عليه و آله از مدينه به مكه از جمله امور جزئى است كه موجب اختلاف نظر مورخان و محدثان شده است.

بنابراين، برخى منابع روايى و تاريخى شيعه پذيرش مسئله جانشينى حضرت امیر عليه السلام به عنوان امام در امر هدایت دينى و سياسى مردم امرى الهى، و وصيت پیامبر اکرم‏ صلی الله علیه و آله در روز غدير خم به آن امرى قطعى و متواتر است.

اما برخى از مورخان در ثبت و ضبط گزارش‏هاى جزئى اين واقعه اهتمام داشته، و برخى به صورت كلى آن را ثبت نموده ‏اند. از اين رو اهمیت دارد تا براى تبيين دقيق‏ تر، به جزئيات اين مسئله پرداخته شود.

در اينجا تلاش بر آن است تا با ملاحظه شواهد و قرائن و با شيوه توصيفى و تحليلى، جمعيت حاضر در غدير خم از نگاه فريقين بررسى شود.

با توجه به متواتر بودن روايت غدير خم، متكلمان، محدثان و مورخان شيعه و سنى از زواياى مختلفى از جمله:

زمان و مكان غدير خم، علت انتخاب مكان غدير، عبارت ‏ها و كلماتى كه در سخنرانى پيامبر اكرم‏ صلى الله عليه و آله آمده و جريان‏ هايى كه در آن اتفاق افتاده به نوعى مورد كاوش قرار گرفته‏ اند.

اما از مباحثى كه كمتر به آن توجه شده و بدون بررسى و تحليل تاريخى از آن سخن به ميان آمده «تعداد جمعيت حاضر در غدير» است.

مى‏ توان گفت علت عدم پرداختن به اين مسئله در كم اهميت بودن موضوع براى آنان بوده است، زيرا اهمیت براى آنان در اصل موضوع غدير خم است و تعداد جمعيت در اين رويداد مهم دخالتى ندارد.

اما در اين نوشتار تلاش بر آن است تا بر اساس گزارش‏ هاى موجود، به بررسى روايى و تاريخى جمعيت غدير خم، با توجه به منابع كهن به صورتى تحليلى و توصيفى پرداخته شود، تا فوايد جزئى اين موضوع روشن شود.

پيش فرض اين مبحث بر اين است كه رواياتِ بيانگر كم بودن جمعيت داراى ضعف سندى و محتوايى بوده، و روايات هفتاد يا نود هزار نفر درست باشد، و امكان دارد در اين صورت تصحيف بين عدد سبعين الف (هفتاد هزار) و تسعين الف (نود هزار) رخ داده است.

واقعه غدير خم

رويداد تاريخى غدير خم بر اساس گزارش منابع فريقين در هجدهم ذى‏ الحجه سال دهم هجرت در روز يكشنبه رخ داده است. ابن ‏اثیر به نقل يكى از شاهدان عينى غدير خم، زمان اين اجتماع بزرگ را بعد از نماز ظهر گزارش كرده است.

طى اين گزارش ابوالطفیل مى‏ گويد: در حجةالوداع همراه پيامبر اكرم‏ صلى الله عليه و آله بوديم كه هنگام ظهر دستور داد مكانى را براى نماز مهيا كنيم و خارها را جمع كنيم.

بعد از آن نماز خوانديم، و پيامبر صلى الله عليه وآله بعد از نماز دست حضرت امیر ‏عليه السلام را گرفت و فرمود: من كنت مولاه فهذا على ‏عليه السلام مولاه. و در آن روز گرما طاقت فرسا بود.

درباره مكان غدير خم ياقوت حموى در «معجم البلدان» مى ‏نويسد: غدير از «غدر» به معناى فريب گرفته شده است، زيرا غدير جايى است كه انسان از كنار آن عبور مى‏ كند و آبى در آنجا مى ‏بيند.

اما وقتى نزد آن مى ‏رود آن را خشک و بى‏ آب مى ‏يابد و از تشنگى مى ‏ميرد؛ كه منظور همان سراب است كه به اين مسئله انسان را فريب مى‏ دهد.

وى همچنين «خمّ» را نام چاهى از بنى‏ مره ذكر كرده است. نيز نقلى از زمخشرى دارد كه خمّ نام مردى بوده است.

او همچنين درباره منطقه جغرافيايى غدير خم مى ‏نويسد: و غدير خمّ: بين مكة و المدينة، بينه و بين الجحفة ميلان: غدير خم بين مکّه و مدینه است، و تا جحفه دو مايل فاصله دارد.

طبرسی نيز روايتى دارد كه طبق آن غدير در سه مايل قبل از جحفه واقع شده است.

ابن‏ جوزى فاصله غدير تا جحفه را يک مايل قبل گزارش كرده است. اين در حالى است كه سید بن طاووس مى‏ نويسد: مردم در جحفه توقف نمودند.

محقق كتاب «الغارات» در معرفى جحفه مى‏ نويسد: جحفه روستاى بزرگى بوده كه در مسير مدينه به مكه واقع است، و فاصله آن از مكه چهار منزل است.

جحفه محل ميقات اهل مصر و شام بود، اگر به مدينه نروند. فاصله جحفه تا مدينه شش منزل، و فاصله جحفه تا غدير دو مايل است.

بر اساس مشاهده ‏هاى اخير و بازديد از مكان غدير، روشن شده است كه فاصله مكه تا جحفه با جاده كنونى حدود ۱۸۰ كيلومتر است.

نكته پايانى در اين بخش اين است كه چرا پيامبر اكرم ‏صلى الله عليه و آله غدير را انتخاب نمود. در پاسخ اين پرسش دو احتمال وجود دارد:

احتمال اول اينكه پيامبر صلى الله عليه و آله از سوى خداوند مأمور بوده كه در اينجا رسالت خود را ابلاغ نمايد.

به عبارت ديگر: اين مكان از سوى خداوند انتخاب شده است. احتمال دوم آنكه غدير محل تقسيم راه ‏ها و به اصطلاح «مفترق الطرق» و به اصطلاح امروزى چند راهى بوده است، و مسافران هر منطقه‏ اى از اينجا راه خود را جدا نموده و به شهر خود مى ‏رفتند.

مقدمات آخرين سفر

قبل از بررسى روايات مربوط به تعداد جمعيت غدير خم، پرداختن به نكاتى مهم درباره مقدمات آخرين سفر پيامبر اكرم ‏صلى الله عليه و آله لازم است.

باور شيعيان بر اساس شواهد تاريخى و روايى بر آن است كه امامت ادامه راه رسالت پيامبر اكرم‏ صلى الله عليه و آله است. اين باور دينى ريشه در استدلال عقلى و نقلى دارد.

چنانكه شيخ مفيد از متكلمان و فقهاء برجسته جهان شيعه در اين باره مى‏ نويسد: امامت يكى از مسائل اساسى و ضرورى شيعه به شمار مى ‏رود.

ائمه اطهار عليهم السلام جانشين انبياء عليهم السلام در تنفيذ احكام و اقامه حدود و حفظ شريعت و مربى تربيت مردم هستند. آنها معصوم هستند، همانند انبياء عليهم السلام.

اجراى حدود الهى بر عهده سلطان اسلام است كه از جانب خداى متعال نصب شده، و آنان عبارتند از: امامان هدايت گر از آل ‏محمد عليهم السلام.

با اين تعاريف از مقام امامت، امام ‏عليه السلام نه تنها رئيس ادارى، قضايى و نظامى امت است، بلكه معلم و مربى مردم در امور تربيتى نيز هست.

در آخرين سفر، پيامبر اكرم‏ صلى الله عليه و آله مأموريت داشت تا رسالت خود را بر اساس وحى الهى به انجام برساند. انجام اين كار مهم نيز نياز به فراهم شدن مقدماتى داشت.

از همه مهم ‏تر حضور جمعيت براى اعلام اين امر خطير است. با نبودن جمعيت بيان مسئله مهم امامت در مكان غدير از اهميتى برخوردار نيست، زيرا رسول اكرم‏ صلى الله عليه و آله مى ‏توانست همين امر مهم را در مدينه يا مكه نيز با حضور برخى صحابى انجام دهد و حجت بر خواص تمام كند.

اما پرسش اين است كه آيا حجت بر ديگران نيز تمام مى‏ شود؟ آيا مردم كه در ديگر امور سخنان پيامبر صلى الله عليه و آله را زمين گذاشته و عمل نكردند، سخنان خواص را عمل مى كردند؟

به نظر مى ‏رسد با توجه به اهميت موضوع، بايد به اين مهم پرداخت كه پيامبر اكرم‏ صلى الله عليه و آله نيز تلاش داشتند امر اعلام ولايت حضرت امیر عليه السلام را علنى كنند، تا حجت بر مردم از عوام و خواص تمام باشد.

بر اين اساس به اقداماتى همت گماشتند، كه به موارد ذيل مى‏ توان اشاره نمود:

الف) تشكيل قدرت اسلام

با توجه به كثرت مشركان در جزيرةالعرب، وضعيت فكرى بيشتر قبائل عرب بر محور انديشه‏ هاى غلط جاهلى و معيارهاى قومى و نژادى و بستگى خونى، نظام سياسى مبتنى بر سن و شيخوخيت بود.

در ميان اين طوائف، طايفه قريش در محدوده مكه با اعمال اين انديشه موجب گمراهى بيشتر مردم مناطق نيز مى ‏شد.

در اين دوران جريان شرک به دنبال توسعه منافع و منابع انسانى و مالى بود. آنان از شمال و جنوب و شرق و غرب جزيرة العرب به ارتباطات تجارى و سياسى مى ‏پرداختند.

در اين روند، طوايف مسير خود را به همراهى فرا مى‏ خواندند، و هر كس همكارى مى ‏كرد از عنايات آنان برخوردار مى ‏شد، و در غير اين صورت حق ورود به مكه را پيدا نمى‏ كرد.

با آمدن دين اسلام بر محوريت توحيد و خداپرستى به جاى بت‏ پرستى و رهبرى و سرپرستى مردم توسط انبياء عليهم السلام و به كار گرفتن قوانين الهى، رفتار مشركان با اسلام و رسول ‏خدا صلى الله عليه و آله به گونه ‏اى ديگر شد.

مشركان قريش با توجه به سرورى كه داشتند، توانستند قبل از اسلام در مقابل تمامى جريان ‏هاى فكرى و سياسى اقتدار خود را نشان دهند.

گر چه در جزيرةالعرب اديان الهى همانند حنفا و يهود و مسيحيت وجود داشت، و اين اديان اعتقاد به توحيد، نبوت و معاد داشتند، اما چون متولى اقامه حدود الهى در ميان آنان نبود.

به عبارت ديگر: كسى توان تشكيل حكومت و قدرت بر اساس دين خدا را نداشت، مشركان توانسته بودند بر منطقه تسلط يابند.

با آمدن دين مبين اسلام كه ماهيت آن نيز توحيد و نبوت و معاد بود، رفتار قريش با رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله دگرگون شد.

علت عمده آن فهميدن هدف اسلام و پيامبر صلى الله عليه و آله بود كه مى ‏خواست ريشه بت‏ پرستى را بخشكاند و منابع اربابى آنها را به خطر اندازد، و آنان مى ‏دانستند كه عمده تلاش رسول ‏خدا صلى الله عليه و آله تشكيل حكومت دينى براى اجراى حدود الهى، و در نتيجه تبيين قدرت اسلام و كوتاه شدن دست مشركان از منافع دنيوى است.

تا زمانى كه سرورى با مشركان و به ويژه قريش بود، مردم از ترس مشركان كمتر به اسلام گرايش پيدا مى‏ كردند.

اما بعد از فتح مکّه، با ريخته شدن ترس مردم و حاكميت قوانين الهى، گرايش مردم به اسلام و روانه شدن به سوى مدينه افزايش پيدا كرد.

بنابراين، با توجه به تشكيل قدرت اسلام، جمعيت مدينه نيز افزايش مى ‏يافت.

مؤيد اين سخن حضور قبائل مختلف و نمايندگان آنان در مدينه به محضر رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله است.

در حالى كه قبل از فتح مكه جريان مراجعه مردم به پيامبر صلى الله عليه و آله در مدينه ثبت نشده است. به عنوان مثال، مى‏ توان به ورود طايفه نخع اشاره كرد.

بنا بر گزارش ابن‏ سعد، نمايندگان نخع آخرين گروهى بودند كه در نيمه محرم سال يازدهم هجرى با سرپرستى زرارة بن عمرو به حضور رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله در مدينه رسيدند و در دارالضيافه ساكن شدند. آنان دويست نفر بودند كه پيشتر با معاذ بن جبل در يمن بيعت كرده و مسلمان شدند.

شاهد ديگر جمعيت حاضر در آخرين جهاد حضرت است. گر چه در آغاز حكومت اسلامى سپاه پيامبر اكرم‏ صلى الله عليه و آله در مدینه از كمى جمعيت برخوردار بود، اما رفته رفته با گسترش اسلام و فتح مكه جمعيت حاضر در سپاه نيز گسترش پيدا مى‏ كرد.

چنانكه در جريان فتح مكه ده هزار نفر امتاع الاسماء: و طبق نقل ديگرى دوازده هزار نفر از مسلمانان همراه پيامبر صلى الله عليه و آله بودند.

آخرين غزوه ‏اى كه در زمان حيات رسول ‏خدا صلى الله عليه و آله روى داد و حضرت شخصاً در آن شركت داشتند غزوه تبوک بود، كه در ماه رجب سال نهم هجرى رخ داد.

در اين جنگ، سپاه همانند ديگر جهادها از مردمان مدينه و طوايف اطراف تشكيل مى‏ شد.

كمترين رقمى كه براى جمعيت سپاه اسلام در اين جنگ ذكر كرده ‏اند سى هزار نفر است و گرنه آمار سپاه اسلام را هفتاد هزار، يک صد هزار بدون حساب حاضرين در شهر مدينه هم نقل كرده ‏اند.

نكته قابل توجه در اين بخش، عدم نياز به حضور كودكان، نوجوان، و زنان در جنگ‏ هاست، و حضور چند بچه يا تعدادى زن در برخى از جنگ‏ ها به معناى همراهى تمامى زنان و فرزندان در جنگ نيست.

چنانكه بلاذرى در «انساب الاشراف» در جريان جنگ تبوک، اشاره به عدم حضور كودكان و زنان در اين جنگ دارد. بنابراين نبايد وضعيت غدير خم را همانند جنگ در نظر گرفت.

همچنين مى ‏توان گفت: بعد از اين فتح، امكان حضور جمعيت مكه و مناطق فتح شده ‏اى براى سكونت در مدینه و اطراف آن خارج از ذهن نيست.

اضافه بر اين، از جنگ تبوک تا حجةالوداع اندكى بيش از يک سال مى‏ گذرد، و طى اين مدت نمايندگان قبائل متعددى نزد پيامبر صلى الله عليه و آله آمده و اسلام را پذيرفته و اعلام وفادارى كردند.

بنابراين مى ‏توان جمعيت اين قبائل را نيز بايد بر آمار جمعيت مسلمانان افزود.

اكنون با توجه به شواهد و قرائن، وقتى پيامبر صلى الله عليه و آله در سال نهم هجرى مى‏ تواند سى يا هفتاد هزار نفر مرد جنگى را از مدينه و اطراف آن براى شركت در جنگ بسیج كند، با اينكه در جنگ خطر كشته شدن، اسير شدن و زخمى شدن هم وجود داشته، چرا يک سال بعد پيامبر صلى الله عليه و آله نتواند يک صد هزار نفر در جريان حجةالوداع بسيج نموده و همراه داشته باشد؟

در حالى كه قدرت پيامبر صلى الله عليه و آله بيشتر شده و جمعيت مسلمانان نيز با سرعت شگفت ‏آورى افزايش يافته و قبائل متعددى به اسلام روى آورده ‏اند.

حتى اين بار زنان و كودكان و نوجوانان و افراد كهنسال نيز در غدير شركت دارند. از آن گذشته، سفر نيز يک سفر پرجاذبه عبادى و معنوى است، و هيچ خطرى هم در آن كسى را تهديد نمى ‏كند.

بنابراين و با توجه به مطالبى كه گفته شد، هيچ يک از آمارهايى كه مورخان براى حاضران در غدير ذكر كرده ‏اند مبالغه ‏آميز و به دور از واقع نخواهد بود.

به خصوص كه هيچ مانع بازدارنده ‏اى هم وجود نداشته تا از حضور مسلمانان در حجةالوداع جلوگيرى كند.

ب) فراخوانى مردم به حجةالوداع

رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله پيش از آغاز سفر حج در سال دهم هجرى نامه‏ ها و نمايندگانى به اقصى نقاط سرزمين‏ هاى اسلامى فرستاد، و از تمام مسلمانان خواستند تا هر كس توان شركت در مراسم حج را دارد در اين مراسم باشكوه شركت كند.

اين فراخوان عمومى موجب شد تا جمع زيادى از مردم مسلمان از نقاط مختلف سرزمين‏ هاى اسلامى خود را به مدينه و يا مكه برسانند.

حضرت در اين سفر حتى خانواده خود را همراه داشت. چنانكه امام على ‏عليه السلام نيز از اين مأموريت مستثنى نبود، زيرا ايشان به امر رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله براى هدایت مردم یمن به آنجا سفر كرده بود، و با انجام مأموريت خود را از يمن به مكه رساند.

همچنين برخى منابع گزارش دعوت رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله از مردم براى حضور در اين سفر را آورده ‏اند. چنانكه کلینی به نقل از امام صادق ‏علیه السلام مى ‏نويسد:

رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله از حج سخن گفت، و به هر كس كه مى‏ توانست از كسانى كه تا آن روز اسلام را پذيرفته بودند نامه نوشت كه رسول ‏خدا صلى الله عليه و آله تصميم دارد حج به جا آورد، و آنان را از اين امر مهم با خبر ساخت تا هر كس توان انجام حج را دارد در اين سفر شركت كند.

در پى اعلام پيامبر صلى الله عليه و آله، مردم به سوى مكه روى آوردند تا مراسم حج را با حضور پيامبر اسلام‏ صلى الله عليه و آله برگزار كنند.

شیخ مفید نيز در «الارشاد» مى ‏نويسد: رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله اراده به جاى آوردن حج و انجام آنچه خداى تعالى بر او فرض كرده بود را نمود، و براى به جاى آوردن حج در ميان مردم اعلام فرمود و همگى را به حج دعوت كرد. اين دعوت به دور دست ‏ترين سرزمين ‏ها رسيد.

پس مردم آماده رفتن به حج شدند، و از اطراف و حوالى و نزديكى‏ هاى مدينه به مدينه آمدند و خود را مهياى حج در ركاب حضرتش نمودند.

اكنون قابل ذكر است كه با توجه به اين فراخوانى، بايد جمعيت قابل توجهى از شهر مدینه و اطراف مدينه در اين سفر حضور داشته باشند.

برخى از منابع فريقين نيز به تبع اين فراخوانى، خروج جمعيت به همراه رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله را به گونه‏ هاى مختلف نقل كرده ‏اند:

برخى شمار آنان را ۷۰۰۰۰ نفر، عده‏ اى ۹۰۰۰۰ نفر، برخى ۱۱۴۰۰۰ نفر دانسته و برخى هم عدد ۱۲۰۰۰۰ و ۱۲۴۰۰۰ و بيشتر را آورده ‏اند.

مى ‏توان گفت: يكى از دلايل ذكر اين تعداد از جمعيت، وضعيت قومى و قبيلگى جزيرةالعرب بوده است، و علاوه بر آن قدرت پيامبر اسلام‏ صلى الله عليه و آله بر جزيرة العرب با دعوت مردم به فطريات و اخلاق باعث رشد فزاينده جمعيت شهرى نيز مى‏ گردد.

ج) حضور زنان، كودكان و كهنسالان

علاوه بر حضور مردان، سه گروه ديگر نيز از مردم جامعه آن روز در مراسم حجةالوداع حضور فعال داشتند.

اينان عبارت ‏اند از: زنان، كودكان و نوجوانان و افراد كهنسال. پس از توصيه رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله به شركت مردم در اين مراسم، شدت اشتياق براى شركت در اين مراسم به قدرى بود كه كودكان و نوجوانان، افراد كهنسال و زنان و حتى برخى از زنان باردار در اين مراسم معنوى شركت كردند.

آنان بعد از شركت در حج، در مكان غدير نيز با ولايت امام على‏ عليه السلام بیعت كردند. اسماء بنت عمیس همسر ابوبکر از جمله زنان باردارى بود كه در اين سفر حضور داشت، و در ذوالحليفه وضع حمل كرده و محمد بن ابوبكر را به دنيا آورد. ابوالطفيل عامر بن واثله نيز در جنگ احد متولد شده، و در حجةالوداع هشت ساله بود.

 روايات جمعيت غدير خم

غدير خم به عنوان بستر معرفى امامت و ولایت براى تبيين قدرت و اساس شيعه با ولايت امام على و يازده نفر امام از نسل آن حضرت‏ عليهم السلام امرى متواتر است.

در اين جريان، مردم حاضر در غدير بر سر ولايت با امام على‏ عليه السلام بیعت كرده و به او تبریک گفتند.

اكنون مى ‏توان گفت: با قطعى بودن خبر ولايت، وجود جمعيت قابل توجه حاضر در غدير خم از اهمیت ويژه ‏اى برخوردار است، زيرا بر پايه براهين عقلى و نقلى، غدير اتمام حجت و اعلام ولايت است.

شواهد تاريخى پيشين بر پايه موضوعات: تشكيل قدرت اسلام در مدینه و نابودى قدرت مشركان قريش، حضور حداكثرى جمعيت مسلمانان در جهاد بدون حضور زنان و كودكان، فراخوانى مردم به آخرين حج با حضور رسول ‏خدا صلى الله عليه و آله و حضور زنان و كودكان در مدينه، از جمله شواهدى هستند كه دلالت بر زيادى جمعيت حاضر در غدير خم دارند.

بنابراين و با توجه به اين مقدماتى كه بيان شد، به سراغ بررسى روايات موجود درباره تعداد جمعيت شركت كننده در غدير خم رفته و مورد بررسى و تحليل قرار مى‏ دهيم:

الف) هزار و سيصد نفر

روايتى از امام باقر علیه السلام نقل شده كه طبق آن پيامبر صلى الله عليه و آله در روز غدير در حضور ۱۳۰۰ نفر جمله «من كنت مولاه فهذا على ‏عليه السلام مولاه» را مطرح فرمود.

اين روايت را مجلسى نيز آورده است.

در تفسیر فرات کوفی نيز روايتى از عمار چنين نقل شده است: در مجلس ابن‏ عباس بوديم و او سخنرانى مى‏ كرد، كه ابوذر بلند شد و گفت: اى مردم، آيا مى ‏دانيد پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود:

راستگوتر از ابوذر نيست؟ همه گفتند: آرى.

ابوذر گفت: پس بدانيد پيامبر صلى الله عليه و آله روز غدير كه ۱۳۰۰ مرد بوديم... ، فرمود: هر كس من مولاى اويم پس على ‏عليه السلام مولاى او است.

خدايا هر كس على‏ عليه السلام را يارى كند يارى‏اش كن، و هر كس با او دشمنى كند دشمنش باش. در اين هنگام مردى بلند شد و گفت: مبارک باد بر تو اى پسر ابى‏ طالب.

نقد و بررسى

روایت ابن شهرآشوب از امام باقر علیه السلام روايتى مرسل است و به عبارت ديگر سلسله سندى براى آن ذكر نشده است.

روايت دوم نيز تنها خبرى است كه در تفسیر فرات کوفی آمده است و سند آن به امام معصوم نمى‏ رسد. در مجموع مى‏ توان گفت:

علاوه بر ضعف سند اين دو روايت، با توجه به فراخوانى رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله از مردم براى حضور در سفر معنوى حج و جمعيت مدینه و اطراف آن و تعداد جمعيت سپاه اسلام در آن زمان، اين قول قابل پذيرش نيست.

همچنين قابل ذكر است كه روايت دوم داراى اضطراب در محتوا مى ‏باشد. در اين روايت ابوذر براى اثبات حقانيت سخنش ابتدا به اثبات صادق بودن خود مى‏ پردازد، و بعد به بيان كميت جمعيت مى‏ پردازد. و حال آنكه دفاع از خود زمانى صحيح است كه مورد اتهام واقع شده باشد، و در اينجا اتهامى وجود ندارد.

علاوه بر اين نكته، بايد افزود كه روايت اول به نقل از امام باقر عليه السلام مى‏باشد، و حال آنكه روايت دوم به نقل از جناب عمار است.

طبق قاعده، امام باقر عليه السلام تعداد جمعيت را بايد از عمار و سخنان ابوذر نقل كند، اما آن حضرت هيچ كدام از اين دور راوى را در استنادش نياورده است، و مرسل بودن روايت اول هم ثابت شد.

ب) ده هزار نفر

دسته ديگرى از روايات تعداد جمعيت غدير را ده هزار نفر را گزارش كرده ‏اند. چنانچه ابن شهرآشوب در مناقب و عياشى ذيل آيه ۶۷ سوره مائده از امام صادق‏ علیه السلام نقل مى‏ كنند كه فرمود:

من تعجب مى ‏كنم از اينكه مدعى با آوردن دو شاهد حقش را مى‏ گيرد، اما على بن ابى‏ طالب‏ عليه السلام با ده هزار شاهد حقش ضايع شد. امام‏ عليه السلام ادامه مى‏ دهد:

پيامبر صلى الله عليه و آله از مدينه خارج شد در حالى كه پنج هزار نفر از مدينه همراه حضرت بودند، و پنج هزار نفر هم از مكه پيامبر صلى الله عليه و آله را مشايعت كردند.

نقد و بررسى

اين روايت مرسل است و در سند آن تنها عمر بن يزيد قرار دارد. علاوه بر اين، اشكالات ديگرى بر اين گزارش وارد است.

در اين روايات اشاره به حضور پنج هزار نفر از مدينه شده است، و به حضور مردم اطراف و اكناف آن و دعوت پيامبر صلى الله عليه و آله نسبت به حضور آنان براى حج اشاره ‏اى نشده است.

در ادامه روايت، اشاره به حضور پنج هزار نفر از مردم مكه نيز شده است. در حالى كه در گزارش جمعيت هزار و سيصد نفرى به اين موضوع اشاره نشده بود.

همچنين قابل ذكر است:

اولاً: هيچ امرى از سوى رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله مبنى بر لزوم مشايعت مردم مكه در منابع ثبت نشده است، و دليل عدم حضور آنان امر الهى به حضور حاجيان در مكان غدير است كه پيامبر صلى الله عليه و آله حجاج جلو كاروان را امر به بازگشت كرد و منتظر حجاج عقب مانده شد.

ثانياً: فاصله مكه تا جحفه فاصله بسيارى است، و بر فرض كه مردم قصد بدرقه رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله را داشته‏ اند، مشايعت كردن تا حدود ۱۸۰ كيلومتر براى آنان بسيار بعيد است.

همچنين اگر قرار باشد جمعيتى را به اين مقدار اضافه كنيم، بايد جمعيت همراه امام على‏عليه السلام را كه از يمن به حج آمده بودند و قصد بازگشت به مدينه را داشتند را يادآورى مى ‏كرد.

در حالى كه هيچ اشاره ‏اى به اين جمعيت نشده است، و اين براى يک راوى كه همه چيز را ثبت مى‏كند اشكال بزرگى است.

شيخ حر عاملى نيز در روايتى قول ده هزار نفر را آورده است. وى مى ‏افزايد: چه بسا اين ده هزار نفر همه از مدينه بوده ‏اند.

يعنى ايشان هم جمعيت ده هزار نفرى غدير را نمى ‏پذيرد، بلكه جمعيت مردم مدينه را اين مقدار حدس زده است. بنابراين مى ‏توان گفت:

اين روايت با بر طرف شدن ضعف سند و محتواى آن، تنها مى ‏تواند جمعيت اهل مدينه كه در غدير حاضرند و يا با پيامبر صلى الله عليه و آله از مدينه خارج شده ‏اند را ثابت كند.

بنا به آنچه در موسوعه تاریخ اسلام آمده، در صورت پذيرش اين خبر مى‏ توان گفت: اين خبر شايد در صدد بيان جمعيت اصحابى از مدينه و مكه است كه مى‏ شناختند.

ج) دوازده هزار نفر

عياشى در روايت ديگرى ذيل آيه ۵۵ سوره مائده، به نقل از صفوان جمال از امام صادق‏ علیه السلام تعداد جمعيت حاضر در غدير را دوازده هزار نفر نقل مى‏ كند. در اين صورت امام‏ عليه السلام فرمودند:

با آنكه جمعيت حاضر در غدير دوازده هزار نفر بودند، ولى اميرالمؤمنين‏ عليه السلام نتوانست حق خود را بگيرد. در حالى كه يک شخص با دو شاهد مى ‏تواند حق خود را پس بگيرد.

نقد و بررسى

اين روايت نيز مرسله است. در اين روايت كه محتواى آن با روايت ده هزار نفرى يكى است، اشاره به جمعيت دوازده هزار نفر در روز غدير شده است.

بنابراين، با وجود اختلاف تعداد جمعيت مواجه هستيم. در اين تعارض بايد سراغ قرائن رفت، و ما هيچ قرينه ‏اى نداريم.

نكته ديگر اينكه اين روايت به نقل از صفوان جمال است و از عمر بن يزيد نقل نشده است. از اين جهت روشن است كه اختلاف هم در محتوى و هم در سند وجود دارد.

لذا مى‏ توان گفت ايراد گزارش قبلى در اينجا نيز وارد است.

د) هفده هزار نفر

سبزوارى در كتاب «جامع الاخبار» طبق نقلى جمعيت حاضر در غدير را هفده هزار نفر دانسته است. وى مى ‏نويسد: به نقل از محمد بن سنان از زراره كه گفت: شنيدم امام صادق‏ علیه السلام فرمود:

هنگامى كه رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله در حجةالوداع از مدینه به سمت مکّه خارج شد و تصميم به بازگشت داشت -  در خبر ديگرى آمده است: هنگام خروج رسول ‏خدا صلى الله عليه و آله از مكه - 

دوازده هزار نفر از يمن و پنج هزار از مردم مدينه وى را همراهى مى‏ كردند.

نقد و بررسى

در نقد و بررسى روایت عیاشی درباره حضور مردم مکّه در غدير خم گفته شد كه آمدن اهل مکّه تا غدير دليلى ندارد.

از طرفى، از سوى پيامبر صلى الله عليه و آله امرى بر حضور آنان اعلام نشده بود كه ايشان را تا غدير همراهى كنند.

اين نقد به طريق اولى بر حضور يمنى ‏ها نيز وارد است، زيرا يمنى ‏ها مى ‏بايست به طرف جنوب مكه حركت كنند تا به يمن برسند.

بر فرض پذيرش حضور يمنى‏ ها در غدير، تنها مى ‏توان جمعيت همراه امام على عليه السلام از یمن را پذيرفت.

نيز قابل ذكر است كه اين روايت در تعارض با روايات ديگر در تعداد جمعيت است. و با توجه به برخى اخبار همانند ابن‏ کثیر در «البداية و النهاية» و برخى ديگر از منابع اهل‏ سنت كه جمعيت حاضر در حج از زنان و مردان و صحابه همراه رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله را چهل هزار نفر نقل كرده ‏اند، مى‏ توان گفت: جمعيت غدير خم قابل توجه بوده است، و اعداد زير چهل هزار قابل پذيرش نيستند.

هـ) شصت هزار نفر

ابن‏ جبر در كتاب «نهج الايمان» مى ‏نويسد: روايت شده است كه در روز غدير خم براى امام على‏ عليه السلام شصت هزار شاهد وجود داشت.

نقد و بررسى

ابن‏ جبر -  كه از نويسندگان قرن هفتم هجرى است -  دو نقل درباره جمعيت غدير خم دارد. ابتدا بدون ذكر سند مى‏ نويسد: روايت شده كه جمعيت غدير شصت هزار نفر بوده، و نقل ديگرى مى ‏گويد:

هشتاد و شش هزار هم نقل شده است. اين قول چندان پذيرفتنى نيست، زيرا روايت ايشان به هيچ منبع يا شخصى منسوب نيست، و به عبارت ديگرى سندى براى آن نقل نشده و قابل پذيرش نيست.

و) هفتاد هزار نفر

امام باقر علیه السلام در روایت ديگرى تعداد جمعيت غدير را هفتاد هزار نفر نقل مى ‏فرمايد. فتّال نيشابورى و طبرسى اين روايت را با ذكر تمامى اسناد چنين نقل كرده‏ اند:

رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله همراه هفتاد هزار نفر از اهالى مدينه و اطراف آن عازم مكه شده و از مدينه خارج شدند، و همه جماعت مسلمان در طول اين سفر قدم به قدم از تمام اعمال آن حضرت پيروى مى ‏كردند.

ابوالفرج حلبى شافعى نيز در گزارش يكى از اقوال موجود درباره جمعيت همراه پيامبر صلى الله عليه و آله در آخرين حج را هفتاد هزار نقل كرده است.

وى مى‏ نويسد: اين جمعيت با توجه به منع حضور برخى به خاطر بيمارى وبا از حضور در حج بود.

نقد و بررسى

در اين روایت اشاره به حركت هفتاد هزار نفر از مردم مدينه و اطراف آن به مكه و حضور در غدير خم شده است. اين روايت مؤيد هم دارد.

از جمله مى ‏توان به دعوت پيامبر صلى الله عليه و آله از مردم اطراف و اكناف مدينه براى حضور زنان و كودكان اشاره كرد. علاوه بر آن، قابل ذكر است كه برخى از عالمان شيعه نيز با پذيرش شيعه اين خبر به نقل آن اهتمام ورزيده ‏اند و در صحت اين خبر ترديد نكرده ‏اند.

نيز يكى از اسانيد اين روايت محمد بن موسى همدانى است، كه بنابر گفته نجاشى كتابى در رد غلو و غاليان دارد.

بنابراين مى ‏توان گفت: با توجه به داشتن سند و مؤيدات ديگر، حضور اين تعداد از جمعيت در غدير خم طبيعى به نظر مى ‏رسد.

ز) هشتاد و شش هزار نفر

در نقل ديگرى كه از ابن‏ جبر در كتاب «نهج الايمان» دارد، علاوه بر بيان حضور شصت هزار نفر در غدير خم، هشتاد و شش هزار شاهد هم ذكر گرديده است.

اين به درستى نشان مى ‏دهد كه جمعيت حاضر از راه هاى دور و نزديک بوده ‏اند.

نقد و بررسى

همانگونه كه گذشت، ابن‏ جبر دو نقل شصت هزار نفر و هشتاد و شش هزار نفر دارد، كه هر دو پذيرفته نيست. زيرا هم سنديت ندارند، و هم با اقوال قبلى در تعارض اند.

اما مى‏ توان گفت: او با نقل اين گزارش، عملاً روايت هفتاد هزار را قبول دارد، زيرا اگر قبول نداشت به نقد آن مى‏ پرداخت. بنابراين سخن او در بيش از آن است، زيرا نظر مى‏ دهد كه علت اين کثرت جمعيت حضور مردم از نقاط مختلف است.

ح) نود هزار نفر

عبدالملک عاصمى شافعى -  از نويسندگان اهل ‏سنت -  مى‏ نويسد: پيامبر صلى الله عليه و آله براى حجةالوداع از مدینه خارج شد، در حالى كه نود هزار يا صد و چهارده هزار نفر همراه وى بودند.

حلبى شافعى در «السيرة الحلبية» و علامه امينى نيز در «الغدير» به حضور اين مقدار از جمعيت در غدير خم به عنوان قول مشهور اشاره مى‏ كنند.

نقد و بررسى

اگر چه اين گزارش قول قبل است و سندى براى آن نقل نشده است و تنها ضعف آن همين است، ولى اين گزارش مؤيداتى چون حضور مردم مدينه و اطراف آن را -  كه خود راوى به آن اشاره كرده -  دارد.

مى ‏توان گفت: با توجه به اعتبار گزارش هفتاد هزار نفر و شهرت قول نود هزار نفر براى اهل‏سنت و علامه امينى -  كه تحقيقات زيادى را در الغدير انجام داده است -  تصحيف رخ داده باشد؛ به اين صورت كه عبارت سبعين و تسعين داراى سبک نوشتارى يكسانى هستند و در نقطه ‏گذارى عبارت و معنى متفاوت مى‏ شود.

بنابراين روايت نود هزار درست است، و مرحوم طبرسى به جاى تسعين عبارت سبعين را نگارش كرده است.

ط) يک صد و چهارده هزار نفر

قول ديگر از عاصمى شافعى -  چنانكه گفته شد -  يک صد و چهارده هزار نفر است. علامه امينى نيز در «الغدير» قول مشهور ديگر را همين تعداد مى‏ داند. حلبى شافعى نيز همين قول را ذكر كرده است.

نقد و بررسى

گر چه نام كسى در سند اين گزارش نيامده است و به كسى منتسب نيست، اما به ذكر جمعيت همراه پيامبر صلى الله عليه و آله از مدينه تأكيد دارد. از آنجا كه اين نويسندگان در ميان تمامى اقوال جمعيت حاضر در غدير اين چند قول را نقل كرده ‏اند، مى ‏توان گفت: دليل اين پذيرش از سوى آنان توجه رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله به حضور حداكثرى مردم است.

زيرا اين نويسندگان اشاره مى ‏كنند كه حتى با وجود نيامدن برخى، تعداد زيادى به حج رفتند. بنابراين به نظر آنان اين قول قابل ذكر و مورد توجه است، زيرا اگر اين تعداد جمعيت حضور نداشت، به يقين اهل ‏سنت نسبت به بيان آن اهتمام مى ‏ورزيدند.

لازم به ذكر است كه اين روايت با رواياتى كه تعداد جمعيت را كم ذكر مى‏ كند در تعارض است. اما مؤيداتى همانند هفتاد هزار و نود هزار را دارد.

ى) يک صد و بيست هزار نفر

گزارش ديگر درباره جمعيت غدير خم، حضور جمعيت يک صد و بيست هزار نفر است. از جمله اين قائلان اين‏جوزى در «تذكرة الخواص» و علامه امينى در «الغدير» هستند.

نقد و بررسى

اين گزارش بدون ذكر سند و منبع براى آن نقل شده است. نيز قابل ذكر است كه علامه امینی ابتدا به جمعيت نود هزار اشاره مى‏ كند، و سپس قول ديگر را كه يكصد و بيست هزار است نقل مى‏ كند.

بنابراين در انتخاب يكى از اين دو خبر بايد سراغ مؤيد رفت. خبر نود هزار از آنجا كه شواهدى دارد و امكان تصحيف آن با هفتاد هزار وجود دارد به پذيرش نزديک ‏تر است.

جمع ‏بندى

غدير خم و اعلام ولايت امام على ‏عليه السلام از سوى رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله خبرى متواتر است، و هدف عمده رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله از آخرين حج اتمام و اكمال دين با بيان امر امامت بود.

براى اين امر مهم لازم بود تا جمعيت قابل توجهى در آن حضور يابند. دليل بر اين سخن دعوت ايشان از مردم اطراف و اكناف مدينه براى رفتن به حج بود. با محوريت قدرت نبوى و فراگيرى اسلام و نابودى شرک و قدرت قریش.

گرايش مردم به اسلام و حضور در مدینه و يا ارتباط با مركز قدرت، باعث كثرت جمعيت نو مسلمانان شده بود. بنابراين طبيعى مى ‏نمايد كه جمعيت مسلمانان از آمار اوليه حاضرين در جهادها بيشتر شود.

حضور زنان و كودكان و كهنسالان در غدير خم نيز از يک واقعيت تاريخى برخودار است كه مؤيدى است براى اثبات كثرت و جمعيت حاضر در غدير خم، زيرا در اين سفر ممنوعيتى براى حضور آنان وجود نداشت.

با سنجش رواياتى كه جمعيت حاضر در غدير را كم نقل كرده‏ اند مى ‏توان گفت:

اين اخبار بدون در نظر گرفتن جمعيت آمارى اسلام و مردم مدینه نقل شده، و علاوه بر آنكه ضعف سند و محتوى دارند از حجيت عقلى هم برخوردار نيستند.

نكته قابل توجه ديگر درباره جمعيت غدير اين است كه تعداد كسانى كه با رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله از مدینه عازم مكه بودند بايد كمتر از جمعيت غدير باشد، زيرا در هنگام حضور رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله در مکّه، امام على ‏عليه السلام و همراهان ايشان -  كه از یمن عازم حج بودند -  در بازگشت همراه كاروان رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله به سوى مدينه حركت كردند.

همچنين كاروان‏ هايى كه در بين راه از رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله جدا مى‏ شدند مورد حساب قرار نگرفته ‏اند. بنابراين تعداد جمعيت بيشتر از تعداد جمعيت عازم از مدينه است.

بايد افزود: گر چه دليلى بر حضور مردم مكه و يمن براى حضور در غدير وجود ندارد، اما بعيد نيست كه برخى خواسته باشند با توجه به قدرت معنوى و اجتماعى رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله و شكسته شدن ابهت مشركان، بخواهند در اين سفر به مدينه مهاجرت كنند. بنابراين نمى‏ توان اين جمعيت را ناديده گرفت.

اكنون با توجه به همه شواهد و مدارک موجود درباره جمعيت غدير خم مى‏ توان گفت: گزارش هفتاد هزار و نود هزار از شواهد و قرائن زيادى برخوردار بوده و به واقعيت نزديک ‏تر هستند.

در هر دو گزارش اشاره به حضور مردم مدينه و اطراف آن شده است و اشاره به جمعيت همراه امام على‏ عليه السلام -  كه از يمن عازم حج بودند و به مدينه بازگشتند -  نشده است.

احتمال مى ‏رود بين هفتاد هزار و نود هزار تصحيفى رخ داده و جابجايى نقطه صورت گرفته باشد. در اين صورت معنى عوض مى‏ شود. در صورت عدم پذيرش تصحيف، گزارش هفتاد هزار نفر از اعتبار و نقل محكم ‏ترى برخوردار است.

اكنون با توجه به بررسى روايات و گزارش‏ هاى تاريخى مى‏ توان گفت: جمعيت همراه رسول ‏خدا صلى الله عليه و آله از مدينه هفتاد هزار نفر بوده است.

اين تعداد جمعيت غدير خم نيست، زيرا تعداد سپاه همراه امام على ‏عليه السلام -  كه از يمن عازم مكه و بعد مدينه بودند -  مورد اشاره قرار نگرفته و احتمال وجود كسانى كه قصد حضور در مدينه را داشته باشند و يا كسانى كه در بين راه از رسول‏ خدا صلى الله عليه و آله جدا شده ‏اند در روایت نيامده است.

به نظر مى ‏رسد مى ‏توان گفت: جمعيت نود هزار هم بعيد به نظر نمى ‏رسد. در صورتى كه اين تعداد را به آن اضافه كنيم و اين خلط عددى به علت تصحيف باشد.

اگر چه تنها ايراد وارده در روايت نود هزار اشاره آن به جمعيت مدينه و اطراف آن است.

حضور همگانى در غدير

پس از پايان حجةالوداع پيامبر صلى الله عليه و آله اعلان كرد كه همه بايد در غدير حاضر شوند.

اين اقدام تأثير خود را نشان داد و كسانى كه مسيرشان به سمت شمال مكه و به سمت غدير نبود نيز با اشتياق فراوان -  بر خلاف جهت شهر و ديار خود -  همراه کاروان غدير حركت كردند، تا با همان شوقى كه در حج شركت كردند در مراسم اعلان ولايت نيز شركت نمايند.

آمدن كاروان دوازده هزار نفرى اهل یمن و جمع كثيرى از اهل مكه و طائف تا غدير خم در فاصله دويست كيلومترى مكه، و نيز متفرق نشدن مردم قبايل و آبادى‏ هاى بين راه مكه تا غدير، نشان از اشتياق فراوان مردم به شركت در مراسمى فوق العاده داشت كه بعد از آن روز موعود هرگز تكرار نمى ‏شد.

از نظر تركيب قبايلى و نژادى مردم كه از شمال و جنوب و شرق و غرب مکّه براى حج آمده بودند مى‏ توانست يک اقدام بديع در تبلیغ غدیر و ولایت را به نمايش گذارد، چرا كه هر يک از صد و بيست هزار نفر وقتى به شهر يا روستا يا قبيله خود باز مى ‏گشت ماجراى اتفاق افتاده در غدير را بازگو مى ‏كرد، بدون آنكه نيازى به رسانه‏ هاى تبليغى باشد.

به خصوص آنكه واقعه غدير با مقدمات و ضمائم گوناگونى همراه بود؛ و هر كسى دلش مى‏ خواست زودتر به شهر و ديار خود برسد تا جزئيات آن را به فاميل و دوستانش خبر دهد.

به بيان ديگر: منظره‏اى كه در طول تاريخ پيامبر صلى الله عليه و آله به صورت استثنايى در غدير جلوه كرد، نژادها و قبايل مختلفى بود كه براى اولين بار در كنار هم حضور مى‏ يافتند.

پس از آنكه مناديان پيامبر صلى الله عليه و آله در مدينه و اطراف آن و ساير شهرها، سفر آن حضرت را اعلام كردند و پيامبر صلى الله عليه و آله نامه‏ اى به يمن براى اميرالمؤمنين‏ عليه السلام فرستادند و سفر خود را به حضرت خبر دادند، تقريباً اين خبر به همه مسلمانان آن روز -  كه از منطقه جزيرة العرب تجاوز نمى‏ كرد -  رسيد.

از خود مدينه و اطراف آن عده بسيارى همراه حضرت شدند. در بين راه مدينه تا مكه بسيارى از مردم قبايل و روستاها و شهرها -  چه آنها كه در مسير بودند و چه آنها كه راهشان به مسير اصلى منتهى مى‏ شد -  به حضرت پيوستند.

مردم مكه و اطراف آن جمعيت ديگرى بودند كه اضافه شدند. دوازده هزار نفر از اهل يمن كه همراه اميرالمؤمنين‏ عليه السلام آمدند نيز تركيب جمعيت را تغيير داد.

بدين صورت از گروه ‏هاى مختلف مسلمانان آن روز اعم از روستايى و شهرى و چادرنشينان از مناطق جغرافيايى مختلف، و بسيارى از آنان كه تا آن روز پيامبر را نديده بودند در غدير حضور داشتند.

كثرت حاضرين در غدير

پیامبر صلی الله علیه و آله در فراز اول از يازدهمين و آخرين بخش از خطبه غدیر مسئله بیعت را مطرح كرده و از جمله در مورد امامت امامان‏ عليهم السلام از صد و بيست هزار نفر بيعت زبانى و اقرار گرفت:

مَعاشِرَ النّاسِ، اِنَّكُمْ اَكْثَرُ مِنْ اَنْ تُصافِقُونى بِكَفٍّ واحِدٍ فى وَقْتٍ واحِدٍ، وَ قَدْ اَمَرَنِىَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ اَنْ آخُذَ مِنْ اَلْسِنَتِكُمُ الاِقْرارَ بِما عَقَّدْتُ لِعَلِىٍّ اَميرِالْمُؤْمِنينَ، وَ لِمَنْ جاءَ بَعْدَهُ مِنَ الاَئِمَّةِ مِنّى وَ مِنْهُ، عَلى ما اَعْلَمْتُكُمْ اَنَّ ذُرِّيَّتى مِنْ صُلْبِهِ:

اى مردم، شما بيش از آن هستيد كه با يک دست و در يک زمان با من دست دهيد، و پروردگارم مرا مأمور كرده است كه از زبان شما اقرار بگيرم درباره آنچه منعقد نمودم براى على اميرالمؤمنين و امامانى كه بعد از او مى ‏آيند و از نسل من و اويند، چنانكه به شما فهماندم كه فرزندان من از صلب اويند.

موقعيت مردمى در غدير

تركيب جمعيت حاضر در غدير و كيفيت جمع شدن و شماره فوق ‏العاده آنان، جلوه ‏هاى ديگرى است كه جوانبى از اهمیت غدير را بر ما آشكار مى‏ كند. اين جهت در چهار ديد قابل بررسى است:

۱. مؤمن و منافق

به تصريح قرآن -  كه در سوره ‏ها و آياتِ نازل شده در اواخر عمر پيامبر صلى الله عليه و آله مشهود است -  منافقین در سال‏ هاى اخير حضور عجيبى در جامعه مسلمين داشتند و روز به روز با جرأت بيشتر دست به كارشكنى مى ‏زدند.

اكنون حاضران غدير را نيز تركيبى از مؤمنين راستين و منافقین تشكيل مى‏ دادند كه گروه دوم هم به صورت پنهان و هم به صورت آشكار دست به كارشكنى ‏هاى بسيارى زدند، ولى با عنايات خداوند و هوشيارى مؤمنان خنثى شد.

۲. مؤمنين قوى الايمان و ضعيف الايمان

مسلمانانى كه در غدير حضور داشتند در درجات بسيار متفاوتى از ایمان بودند. از سلمان و ابوذر و مقداد گرفته كه در بالاترين درجه ايمان و معرفت بودند و اعلام مقام ولايت و امامت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام برايشان تازگى نداشت، تا افرادى كه اين نياز را احساس مى‏ كردند. در درجه بعد كسانى بودند كه اميال دنيوى هر آن در كمين آنان بود تا دين خود را بفروشند و تمايلات خود را ارضا كنند.

از سوى ديگر خونخواهى ‏هاى قبيله‏ گرايانه در كنار ساير اخلاق جاهلى -  كه هنوز در روح بسيارى ريشه داشت -  ياد بدر و اُحد و خندق و خيبر و حنين و ساير جنگ ‏هاى پيامبر صلى الله عليه و آله را در ياد عده ‏اى تازه مى ‏كرد، و به عنوان انتقام از آن حضرت و از اميرالمؤمنين‏ عليه السلام -  كه در اكثر جنگ ‏ها پيروزى و فتح به دستش بود و شجاعانى از عرب به دست او به زمين افتاده بودند -  قلب‏ هاى پر كينه ‏اى را وادار به مخالفت و ضديت با اين برنامه مى‏ نمود.

آخرين درجه كسانى بودند كه هميشه همرنگ اکثریت بودند و از خود عقل و فكر و قدرت تصميم ‏گيرى نداشتند. اينان آنگاه كه اکثریت را در جبهه مخالف مى ‏ديدند به آنان مى ‏پيوستند.

منبع

زلال غدير (مجموعه مقالات) : ش ۱ ص ۸۹  - ۶۹ .